U ovo poslijeratno vrijeme, kada su se univerziteti, odnosno privatni i javni fakulteti počeli otvarati na sve strane i kada su nicali “kao pečurke poslije kiše”, vrijedi podsjetiti se kako je to bilo nekada i kako su se sticale univerzitetske diplome.

Ovo je priča o prvoj Semberki sa univerzitetskim obrazovanjem, Kruni Aćimović, rođenoj Dragojlović, iz semberskog sela Brodac.

U monografiji “Žene u istoriji Semberije”, autorke Tanje Lazić, navedeno je da je tada devetogodišnja djevojčica Kruna, kao siroče, za vrijeme srpsko – turskog rata, vođenog od 1876 – 1878. godine, prebačena s drugom djecom slične sudbine u Srbiju, a odatle u Rusiju. Nakon jedanaestogodišnjeg školovanja i mature, 1887. godine  vraća se iz Rusije u Srbiju.

Uz odobrenje ministra prosvjete Kraljevine Srbije upisuje se na beogradsku Veliku školu, na Filološko – istorijski fakultet. Tokom školovanja, osim od skromne stipendije, izdržavala se dajući časove ruskog jezika. Ona i Leposava Bošković bile su prve žene u Srbiji koje su završile Filološko – istorijski fakultet.

Završivši studije, Kruna Aćimović Dragojlović 1891. godine stupa u državnu službu i na taj način “krči put ženskinju sa fakultetskom spremom”.

Dobila je zvanje predavača u Višoj ženskoj školi u Kragujevcu, gdje je bila i upravnica. Da bi stekla zvanje profesora, u 1894. godini polaže i profesorski ispit. Predavala je ruski jezik, ali i prevodila ruske pisce, naročito Čehova. Sarađivala je i sa sarajevskim književno – kulturnim časopisom “Bosanska vila”. Sa 32 godine staža u službi, penzionisana je 1924. godine kao profesorka Prve ženske gimnazije u Beogradu. Za svoj predan rad u školi odlikovana je Ordenima Svetog Save petog i četvrtog stepena.

Godine 1931. Kruna Aćimović i njena koleginica sa studija Leposava Bošković doživjele su veliko priznanje, kada je 29. marta “Udruženje univerzitetski obrazovanih žena Beograda” obilježilo njihov jubilej – “40 – tu godišnjicu položenih ispita prvih žena na Univerzitetu”. Izabrane su za počasne članice tog udruženja.

Kruna Aćimović boravila je privremeno i u rodnoj Bosni i Sarajevu. Doživjela je duboku starost i u devedesetoj godini života, 1956. godine preminula je u Sarajevu, boraveći kod kćerke Mare, ljekarke i zeta Šukrije Kurtovića, pravnika. Sahranjena je na sarajevskom groblju.

Bijljina.com