Proteklo ljeto, avgust i prvi dani septembra, protekli su na podmajevičkom području u znaku  šljive. Mnogi su je od davnina prozvali “caricom plavih plodova”. Ove godine, kažu majevički voćari, šljiva je prosječno rodila, a zahvaljujući velikom broju sunčanih i toplih dana, plodovi su bili slatki i kvalitetni.

Prema nekim okvirnim procjenama sa područja Ugljevika i Lopara na zapadnoevropsko tržište izvezeno je više od 2.000 tona majevičke šljive.

Miroslav Pavlović iz Tutnjevca kaže da su proljetni mrazevi i grad, koji je pao dva puta, ali i suša, značajno umanjili ovogodišnji rod šljive. Ipak, Pavlović je zadovoljan rodom od oko sedamdesetak tona iz svog voćnjaka koji broji oko četiri hiljade stabala. Miroslav kaže da je određenu količinu šljive prodao Destileriji “Epoha”, ostatak je otišao u izvoz i na  pijacu. 

Značajne količine šljive, u skladu sa srpskom tradicijom, završavaju svake godine u bačvama i kazanima za pečenje rakije, dok znatno manje količine završavaju kao konzumno voće u svježem stanju ili u sušarama.

O majevičkoj i podmajevičkoj šljivi, o šljivi iz Koraja i okoline Brčkog, o posavskoj i semberskoj šljivi mogli bi se ispisati zanimljivi eseji, ali i nadahnute ode o njenoj ljepoti, kvalitetu i zdravim nutritivnim svojstvima.

Šljiva je odavno postala podmajevički izvozni brend, a u proteklih dvadesetak godina samo na području Ugljevika, zahvaljujući  racionalnom odnosu prema voćarstvu opštinskog rukovodstva, podijeljeno je voćarima oko 500.000 sadnica. Iz novopodignutih voćnjaka u proteklih nekoliko godina šljiva je izvožena u Rusiju, ali i u zapadnoevropske zemlje.

Hroničari su zabilježili da se svježa i suva šljiva s ovog područja odvajkada izvozila u Austriju, Švajcarsku, Italiju, Holandiju, dok se u Njemačku, uglavnom, izvozila suva šljiva. U gotovo sve pomenute zemlje izvozio se i pekmez od šljive. Na drvenim sandučićima u koje se pakovala suva šljiva  često su bili isticani nazivi: “prunus imperialis”, “Imperial plums”, sa slikom bijelog labuda u vodi. Na svim etiketama istican je vrhunski kvalitet brčanske i majevičke šljive koja je naprečac osvojila sve evropske prijestonice.

Zanimljiv detalj iz 1929. godine zabilježen je u knjizi Milivoja S. Savića “Naša industrija, zanati i poljoprivreda”, izdanje Državne štamparije iz Sarajeva. Autor ističe podatak da na brčansku pijacu “padne” tokom sezone oko 900 do 2.000 vagona sirove šljive, 800 do 1.000 vagona suve šljive, dvadeset vagona pekmeza i oko 500 vagona rakije šljivovice. Brčanska luka bila je između dva svjetska rata  poznata kao važno odredište za izvoz voća u evropske zemlje brodskim putem.

Moderne sušnice šljive još krajem 19. vijeka (1899) u Brčkom su podigli Nijemci braća Vajs. Bila je to prva bosanska fabrika za konzerviranje šljive koja je zapošljavala 50 radnika. Etivaže, te moderne sušnice, uskoro će početi podizati i bogati domaći trgovci i preduzetnici.

Inače, prva saznanja o šljivi datiraju iz antičkog perioda,  a smatra se da ju je na Balkan donio Aleksandar Makedonski u četvrtom vijeku prije nove ere. U srednjem vijeku uglavnom je uzgoj šljive vezivan za manastirske posjede u staroj srpskoj državi.

Bijeljina.com