Desanka Maksimović bila je pjesnik, pripovjedač, romansijer, pisac za djecu. Najčešći motiv u njenoj poeziji bila je ljubav. Njena poezija se odlikuje čitavim obiljem novih aliteracija i rima. Njeno osnovno pjesničko geslo je bilo da poezija treba da bude razumljiva, jasna, iskrena, otvorena prema čovjeku i životu.

Od 16. maja 1898. godine, dana u kojem je rođena ova velika srpska pjesnikinja, navršilo se tačno 125 godina.
Život
Maksimovićeva je rođena u Rabrovici kod Valjeva, djetinjstvo je provela u Brankovini gdje je njen otac bio seoski učitelj. Gimnaziju je završila u Valjevu, a studije svjetske književnosti i istorije i istorije umjetnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu.

Poslije fakulteta jednu školsku godinu bila je profesor Učiteljske škole u Dubrovniku, a predavala je i u gimnazijama u Obrenovcu i Beogradu.

U Prvoj ženskoj gimnaziji (sada Peta beogradska gimnazija), gdje je najčešće predavala francuski, penzionisana je najprije ratne 1943. i konačno 1953. godine.

Od 1959. je bila dopisni, a od 1965. redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti.

Stvaralaštvo
Vrhunac njenog pjesničkog stvaralaštva je zbirka „Tražim pomilovanje“. Najčešći motivi poezije Desanke Maksimović su ljubav, mladost i vedrina, strahovi i sumnje.

Pjesma „Krvava bajka“, u kojoj je opjevana tragedija đaka kragujevačke gimnazije, spada među najpotresnija svjedočenja o zločinima u Drugom svjetskom ratu.

Objavila je oko 50 zbirki pjesama, pisala je i priče, za djecu i odrasle.

Prve pjesme objavila je 1920. godine u časopisu „Misao“.

Njene zbirke pjesama su „Vrt detinjstva“, „Zeleni vitez“, „Gozba na livadi“, „Nove pesme“, „Pesnik i zavičaj“ i „Zarobljenik snova“ i druge.

Zbirke pjesama za najmlađe i mlade su „Zlatni leptir“, „Reka pomoćnica“, „Vetrova uspavanka“, „Prolećni sastanak“, „Čudo u polju“, „Sunčevi podanici“, „Pisma iz šume“, „Patuljkova tajna“ i „Ako je verovati mojoj baki“.

Objavila je priče „Ludilo srca“, dva romana, zbirku bajki, putopis „Snimci iz Švajcarske“, dramu „Sibinjanke“.

Vrijednosti
Mnoge njene pjesme predstavljaju poziv ljudima da budu dobri, plemeniti, ponositi, postojani, da poštuju ljude drugačijih uvjerenja i načela, mišljenja, boja i vjera, i da budu strogi prema svojim manama kao i prema tuđim.

Od svih vrijednosti u životu ona je kroz svoje pjesme posebno isticala slobodu, odanost, hrabrost, dobrotu i nekoristoljublje.

U kasnijem periodu života, lirika Desanke Maksimović je dobila nešto smireniji i tiši duh.

Desanka je prevodila poeziju sa francuskog, ruskog, slovenačkog, bugarskog i drugih jezika.

Njene pjesme su prevođene na više jezika, nagrađene su Vukovom nagradom, Njegoševom nagradom, dva puta Zmajevom nagradom i mnogim drugim.

Smrt
Preminula je 11. februara 1993. godine. Vlada Srbije je 2013. godinu proglasila godinom Desanke Maksimović tokom koje se održavaju različite manifestacije, a planirano je i da bude izdata poštanska marka, kao i zlatnik i srebrnjak s njenim likom.

Spomenik Desanki Maksimović u Valjevu podignut joj je još za života, što nije odobravala.

Spomenik u Beogradu, u Tašmajdanskom parku, otkriven je u ljeto 2007. godine.

 

izvor:Agencije/FOTO:Printscreen