Četiri porodične loze, Dovedeni, Makitani, Srdije i Kosići, porijeklom iz sela Oborci kod Donjeg Vakufa, sastali su se i ove godine. To je njihov 21. susret.

Svake godine okupljaju se na drugom mjestu, zavisno ko je domaćin. Na izletištu u Kijevcima kod Gradiške sredinom juna tu ulogu imali su Makitani.

Okupilo se 70 bivših stanovnika Oboraca, koji su rodni kraj davno napustili. Neki su otišli šezdesetih, a većina devedesetih godina prošlog vijeka. Prve je iz zavičaja otjeralo siromaštvo, a druge rat.

“Na ideju smo došli spontano, u rodnom kraju, u vrijeme jedne od naših, doduše rijetkih posjeta. Među nama je i veliki broj srodnika. U ratu i poslije rata većina se razišla po svijetu. Makitani žive u Novom Sadu, Žablju, Veterniku, Bijeljini, Banjaluci, Gradišci, Kosići u Futogu i Novom Sadu, Srdije u Bijeljini, Beogradu…”, kaže Rajko Makitan, policajac iz Gradiške.

Ovdje je došao u izbjegličkoj koloni, posljednje ratne godine, skućio se, a novu sredinu prihvatio je kao novi zavičaj. Starog kraja nije se odrekao niti ga zaboravio.

Jovan, Mirko i Mićo Makitan odselili su 1966. godine iz Oboraca u Žabalj. Tamo su razvili poslovni biznis, iskazali se kao vrsni majstori, poslovni ljudi, odlučni da uspiju, da zaposle svoje i druge.

“U mom preduzeću koje se bavi proizvodnjom zaposleno je 70 radnika. Počeli smo sa ledine. Iz Oboraca nismo imali šta ponijeti, osim jake volje i želje za uspjehom. To je dokaz da naši ljudi, gdje god dođu, umiju da se snađu, poštenim radom i vrijednim rukama”, ispričao je Jovo Makitan.

U pitomom potkozarskom kraju, na susretu ove četiri porodice, prepričavali su uspomene iz rodnog kraja. Tamo, njihove kuće davno su opustjele ili promijenile vlasnike. Mnoga imanja su zapuštena i napuštena, jer je sudbina tako odredila. Povremeno se okupljaju na groblju, uređuju vječna počivališta svojih predaka, čuvaju tragove života Srba u donjevakufskom kraju.

“Nema dana kada se ne podsjetimo na zavičaj. Svaki naš susret počinje i završava sjećanjem na Oborce i okolinu. To mjesto živi u nama, gdje god da smo. Našu djecu učimo tome. Oni treba da znaju ko smo i odakle smo”, kažu Milan, Ljuban i Boško Doveden, koji od 1995. godine žive u Novom Sadu.

Maćan, Mišo i Boško Kosić takođe su se bježeći od ratnog plamena zaustavili u vojvođanskoj ravnici, u Futogu kod Novog Sada.

“Prošle godine sastali smo se u Veterniku. Tada su domaćini bili Kosići. Iduće godine, prvog ili drugog vikenda u junu, naš susret biće u Semberiji, u Vršanima, gdje žive Srdije. Počeli smo ovu praksu prije 21 godinu i redovno se sastajemo, izuzev jedne godine, kada je to izostalo zbog epidemije korone”, iznio je Rajko Makitan plan koji su utvrdili na susretu u Kijevcima.

Makitani, Dovedeni, Srdije i Kosići pohvalili su se različitim sklonostima i vještinama.

Dovedeni i Makitani su najbolji fudbaleri, po tome se ističu. Kosići su pjevači, imaju i izvornu grupu “Momci sa Sovića”. Srdije su pisci, a najuspješniji u tome je Ljubo Srdija, koji je napisao nekoliko knjiga.

Oborci

Oborci su naseljeno mjesto u opštini Donji Vakuf, sada u Federaciji BiH. Smješteno je u podnožju planina Komar i Sović, na putu od Travnika ka Donjem Vakufu.

Najveći dio područja ovog sela je izrazito brdsko-planinski. Prema popisu iz 2013. godine, u Oborcima je živio jedan Srbin među 599 Bošnjaka.

Postoji ovdje i više znamenitih spomenika i građevina. Osnovna škola u tom selu otvorena je 1956. godine. Nosila je naziv “22. decembar” do 1971. godine, kada se naziv mijenja u OŠ “Dušan Dugalić”.

Naziv koji ima i danas dobila je 1995. godine – Javna ustanova “Treća osnovna škola”.

Kasnoantička bazilika u Oborcima proglašena je za nacionalni spomenik BiH 26. januara 2004. godine. Bazilika je izgrađena na Glavici (Crkvini), maloj uzvisini pored sela. Služila je kao seoska bogomolja.

Usljed brojnih devastacija (od potrage za blagom do individualne gradnje) ostaci ove bazilike jedva su vidljivi, međutim ipak svjedoče o razvijenom naselju u kasnorimskom periodu.

Izgrađena je krajem 5. ili početkom 6. vijeka. Dimenzije bazilike su 15,45 x 19,72 m. Unutar bazilike pronađene su četiri zidane grobne komore.

Izvor: Nezavisne / Milan Pilipović