Vidovdan je praznik koji ima veliki značaj u srpskoj istoriji. Smatra se da je 1892. godine Srpska pravoslavna crkva Vidovdan prvi put unela kao praznik u svoje kalendare, a obeležava se u znak sećanja na Kneza Lazara i junake koji su poginuli u Kosovskom boju na Vidovdan 1389. godine. Spomenik na Gazimestanu podignut je 1953. godine.

Naziv je, prema jednoj verziji, potekao od Svetog Vida, mučenika sa Sicilije koji je još kao dečak stekao isceliteljsku moć, a po drugoj i verovatnijoj od boga Svetovida koji se smatra i vrhovnim božanstvom stare srpske vere. U nekim krajevima Srbije i danas postoje verovanja i običaji koji se vezuju za Svetog Vida, ali je ipak u kolektivnoj svesti ovaj datum urezan kao sećanje na Kosovski boj.

Vidovdan je praznik koji je nastao u čast starog slovenskog boga Svetovida, u kog su naši preci verovali pre primanja hrišćanstva. U narodnim predanjima, Svetovid leči od očnih bolesti i omogućava slepima da progledaju, pa se Vidovdan smatra i praznikom koji “otvara oči”.

Običaji na Vidovdan

Postoje i različiti narodni običaji koji se vezuju za ovaj datum. Jedan od njih je da devojke uoči Vidovdana pod jastuk stave vidovu travu, parče hleba i malo soli, kako bi ubrzo otkrile budućeg mladoženju.

Na ovaj dan se ne igra i ne peva u znak poštovanja prema mrtvima. Na Vidovdan se izbegava svaki rad. Sa druge strane, “valja se” da se jede zrelo voće.

Izvor: Magazin Novosti / Autor: K.LJ. / Foto: SPC