Dušan Baranin bio je učitelj, književnik i publicista. Obimno je njegovo književno djelo. Rođen je na Žabljaku 1903, umro u Beogradu 1978. godine, a sahranjen je u Topoli.

Pisao je romane i romansirane biografije o događajima i ličnostima iz srpske istorije devetnaestog vijeka.

U književnost je stupio zbirkama pripovijedaka “Seljaci”, “Šume padaju”, kao i romanom “Njih troje”.

Odrastao je na narodnoj epskoj poeziji, vrijedno je radio na sakupljanju istorijske građe za svoja kasnija djela. Njegovao je poseban žanr istorijskog romana sa zanimljivim sadržajima – brzo vođenje radnje, tečno pripovijedanje i dinamika događaja.

Od cjelokupnog njegovog opusa, a on je izuzetno širok i bogat, izdvaja se ciklus od šesnaest njegovih istorijskih romana, među kojima su najpoznatiji: “Zeka Buljubaša”, “Prota Matija Nenadović”, “Karađorđe”,  “Dvojnik”, “Golaći”, “Hajduk Veljko”, “Veliki gospodar”, “Kralj Milan”, “Carica Mara”, “Smail – aga Čengić”, “Veliki gospodar”, “Knez Mihajlo”, “Drino vodo” i brojna druga djela. Iako mu književna kritika nije bila posebno naklonjena, njegova djela su uživala veliku popularnost kod čitalaca. Baranin je pisao lako i popularno, poštujući istorijske činjenice.  

Nobelovac Ivo Andrić veoma je cijenio njegovo djelo i smatrao ga značajnom ličnošću u savremenoj srpskoj književnosti. 

Dušan Baranin, čije ime nosi jedna ulica u Bijeljini, učiteljevao je u Lončarima i Brocu. U vrijeme učiteljevanja u Brocu (1927 – 1934) bavio se novinarstvom i književnim radom. Sarađivao je sa listovima i časopoisima, kao što su: “Brazde”, “Srpski književni glasnik”, “Zemljoradnik”, “Stožer”, “Politika”. Hroničar Gavrilo Subotić zabilježio je da je Dušan Baranin, zajedno sa dr Vojislavom Kecmanovićem, profesorom Nikolom Mačkićem i Dušanom Bogdanovićem bio osnivač informativno – političkog lista “Glas Semberije”.

Publicista Panto St. Sekulić zabilježio je u “Književnim i kulturnim vidicima Semberije” da je Dušan Baranin u Bijeljini objavio pjesničku zbirku “Šum krvi u besanim noćima” (1927), a njegova druga zbirka lirskih stihova nosi naziv u “U sjenci Balkana”. Nakon toga slijede dvije zbirke pripovjedne proze, “Šume padaju” i “Seljaci”, u kojima slika težak život semberskog sela i svoga durmitorskog kraja u periodu između dva svjetska rata. Takođe, romani, “Njih troje” i “Gladni zemlje” tematski obrađuju vrijeme i ljude iz Semberije. Ova djela nastala su tokom njegovog boravka u Brocu.

U  brodačku školu 1927. godine iz Lonačara kod Brčkog  došli su Dušan i Ruža Baranin, kao iskusni prosvjetni radnici koji su se bavili i problemima sela, naročito njegovim kulturno – prosvjetnim životom. U Brocu su službovali sve do 1934. godine.

Hroničari su zabilježili  da je jedna grupa brodačkih učitelja, na čelu sa Dušanom Baraninom, inicirala i organizovala otvaranje čitaonice u Gornjem Brocu, 1928. godine. Porodica Baranin je sa mještanima Broca održavala  veoma prisne i srdačne odnose. Dušan Baranin je, zapisali su hroničari, bio jednostavan, smiren i pristupačan čovjek sa velikom obrazovanjem i energijom. Semberci su voljeli Dušana Baranina, što potvrđuje i događaj  iz 1934. godine.

U starom hotelu “Podrinje” priređen mu je veličanstven ispraćaj, što dovoljno govori o poštovanju koje su Semberci osjećali prema ovom narodnom prosvjetitelju i pregaocu. Toga dana u Bijeljinu su došli mnogi Bročani da bi ispratili Dušana Baranina u Valjevsku Kamenicu, gdje je bio premješten na službovanje, protiv svoje volje.

Bijeljina.com