Napuštene sobe, zarđali uređaji i neobično groblje gdje hiljade stubova obilježenih brojevima stvaraju jezivu atmosferu koja privlači ljubitelje mračnog turizma u Džordžiji…

Univerzitetski grad i bivša prijestonica Džordžije, Miledžvil  je idilično mjesto sa istorijskim šarmom, pregršt zelenila, obližnjim jezerom Sinkler i rekom Okoni.

Ali Miledžvil je poznat i po najvećoj psihijatrijskoj bolnici na svijetu, koja danas izgleda kao mali grad duhova.

Napuštene sobe, zarđali aparati i neobično groblje na kome hiljade stubova obilježenih brojevima stvaraju jezivu atmosferu koja privlači ljubitelje mračnog turizma.

Bodljikava žica i zapušteni hodnici pobuđuju radoznalost o tajnama koje krije propali sanatorijum sa zvaničnim nazivom: “Georgia Lunatic, Idiot and Epileptic Asylum” otvoren 1837. godine.

Na turističkim turama posjetioci mogu saznati kako je sanatorijum nekada primao 17.000 pacijenata odjednom. Vodič će takođe ispričati priču o Tilmanu Barnetu, prvom pacijentu koji je umro ubrzo nakon što je prešao sanatorijumski prag.

Zbog psihičke bolesti vezali su ga lancima kako ne bi pobjegao na putu do bolnice i tjerali ga da pešači kilometrima. Iscrpljen, Tilman nije dugo živio. Ali ovo je samo jedna u moru jezivih i tužnih priča koje su ispisale prošlost bolnice.

Hiljade Amerikanaca liječeno je u Miledžvilu, često protiv svoje volje, često bez valjanog vjerovanja u mentalnu bolest. Roditelji su u psihijatrijskoj ustanovi plašili svoju djecu govoreći im da će tamo završiti ako budu nevaljali, a ona je istovremeno plašila i odrasle koji su zazirali od tog mjesta.

Ljekari su koristili klasične psihijatrijske metode tog vremena, od lobotomije do elektrošokova, ali i daleko manje sofisticirane tehnike zatvaranja pacijenata u metalne kaveze, prisilno tuširanje hladnom ili toplom vodom.

– Tamo su se mogli videti visoki nivoi ljudske humanosti, ali i dubine degradacije – napisao je dr Piter G. Krenford, glavni klinički psiholog u bolnici 1952. godine u svojoj knjizi opisujući situaciju u bolnici.
Do 1950. godine broj pacijenata je prerastao kapacitet bolnice. Bilo je dvjesta, čak tri stotine pacijenata po ljekaru koji nisu mogli da dobiju odgovarajuću njegu i pažnju potrebnu za oporavak.

Bolnica je počela da se gasi tokom 1960-ih i 1970-ih i jedno vrijeme je radila kao zatvor, ali je tek 2010. godine zauvijek zatvorila svoja vrata.

 

izvor:Agencije/FOTO:Printscreen