Žiča je srpski srednjovekovni manastir iz prve polovine 13. vijeka, koji se nalazi u blizini Kraljeva i pripada Eparhiji žičkoj Srpske pravoslavne crkve.

Podigao ga je prvi kralj Srbije iz dinastije Nemanjića – Stefan Nemanjić.

Stefan Prvovenčani je, takođe, naredio da se budući kraljevi Srbije krunišu u Žiči.

Značajnu ulogu u podizanju manastira imao je i njegov brat Sveti Sava.

Poslije sticanja crkvene samostalnosti 1219. godine, u Žiči je smješteno sjedište autokefalne srpske arhiepiskopije.

Manastir je početkom posljednje decenije 12. vijeka stradao u napadu Tatara, poslije čega je sjedište arhiepiskopije prenijeto u Svete apostole kod Peći, a sam manastir je početkom 14. vijeka obnovio kralj Milutin.

Tokom srednjeg vijeka, u Žiči su ustoličavani episkopi i vjenčavani kraljevi iz dinastije Nemanjića.

Glavna manastirska crkva, podignuta u Raškom stilu, posvećena je Vaznesenju Hristovom /Svetom Spasu/ i postala je, prema mišljenju akademika i istoričara umjetnosti Vojislava J. Đurića, uzor kao zametak novog razdoblja.

Manastir Žiča je 1979. godine proglašen za spomenik kulture od izuzetnog značaja i nalazi se pod zaštitom države Srbije.

Najistaknutiji duhovnici manastira su bili Dositej Marjanović i Gerasim Krstić.