Mural na bijeljinskom Gradskom bioskopu “produžio” je život neobičnom bijeljinskom zanesenjaku, zaljubljeniku u vestern filmove – Hariju Džeksonu, sanjaru i umjetniku, scenaristi, glumcu i reditelju.

Aljuš Musli, rođen je u selu Poroj kod Tetova, u Sjevernoj Makedoniji, davne 1944. godine. S ocem i trojicom braće 1952. godine dolazi u Bijeljinu, gdje je odrastao, školovao se i fotografski zanat učio kod poznatog bijeljinskog fotografa Vlade Korde.

Šezdesetih godina prošlog vijeka Hari Džekson otvara svoj foto – studio, iznad koga je stajala tabla s natpisom: “Foto režiser vesterna Hari Džekson. Dok je izrađivao fotografije za dokumente i porodične fotografije Bijeljinaca, kažu, Hari je volio i retuširati fotografije, uljepšavajući ljude koji su se tih godina fotografisali u njegovoj radnji.

Hari Džekson se u vesterne zaljubio još kao dječak. Sve ono što je kasnije uslijedilo, sada je samo dio urbane legende o njemu i njegovom umjetničkom radu. Glumci u vestern – filmovima, a snimio ih je petnaestak, bili su njegovi prijatelji i poznanici. Bijeljinski Romi glumili su Indijance i Meksikance, Drina mu je bila zamjena za čuveni Rio Grande, semberski poljoprivrednici su mu pomagali tako što su mu svoje konje pozajmljivali za snimanje filmova. Posebnu ulogu u Harijevim filmskim ostvarenjima imao je “ćiro”, voz koji je saobraćao između Bijeljine i Ugljevika. Snimao je otmice, pljačke voza. Osjećaj za pravednost i svoju neponovljivu životnu filozofiju Hari Džekson je pronalazio u američkim vesternima.

Prvi vestern Hari je snimio krajem šezdesetih godina prošlog vijeka, pod nazivom “Vješanje Harija Džeksona”. Nakon toga uslijedili su “Ispirači zlata”, “Tragom zločina” i mnogi drugi. Lokacije za snimanje Hari je pronalazio u ugljevičkom kamenolomu, pored vodenica na Tavni. Njegovi filmovi prikazivani su i na Pulskom festivalu. Posljednji film, “Borac za pravdu”, Hari je snimio 1984. godine za TV Novi Sad.

Snimao je Hari, ali su snimali i drugi. Poznati filmski reditelj Emir Kusturica snimio je film o Hariju Džeksonu za prijemni ispit na Filmskoj akademiji u Pragu. Hari se pojavio i u filmu Srđana Karanovića.

S ovog svijeta, u neke ljepše prerije, otišao je 1999. godine. Veliki sanjar i iluzionista otišao je, kako bi zanesenjaci u vesterne rekli, “pravo u legendu”. Bijeljina se Hariju Džeksonu “odužila” muralom na zgradi Gradskog bioskopa. Da je bilo samo malo više smisla za procjenu i kulturološku ocjenu svega onoga što je Hari za života radio i uradio u Bijeljini, danas bismo imali festival kratkog dokumentarnog filma, u čast velikog sannjara i zaljubljenika u vesterne Harija Džeksona. Tako bi mu se Bijeljina na najbolji način odužila.

 

Bijeljina. com