Datum 16. novembar nije crveno slovo u kalendaru, ali mnoge kuće će se svejedno napuniti svijećama, tamjanom i mirisom domaće trpeze. Srpska pravoslavna crkva obilježava Đurđic, praznik posvećen prenosu moštiju svetog velikomučenika Đorđa, jednog od najpoštovanijih hrišćanskih svetaca.

Pravoslavni Srbi svetog Đorđa slave dva puta godišnje. U proljeće, 6. maja, obilježava se Đurđevdan dan njegovog stradanja. A 16. novembra slavi se Đurđic, u sjećanje na trenutak kada su njegove mošti prenijete iz Nikomidije, današnjeg turskog Izmira, u Lidu Palestinsku.

To je bio događaj toliko važan za vjernike da je vremenom prerastao u jedan od najrasprostranjenijih porodičnih praznika.

Iako Đurđic formalno nije crveno slovo, među narodom se poštuje kao da jeste. Ne rade se teški fizički poslovi, ne započinju se veliki radovi, a iz kuće se ne iznosi ništa što smatraju “kućnim blagom”. Ako praznik padne u mrsni dan, priprema se mrsna trpeza, a ako padne u srijedu ili petak, domaćini poste i pripremaju posnu hranu.

Kažu da je Đurđic po brojnosti svečara na osmom mjestu među srpskim slavama. To je i gradska slava Novog Sada i Bora, što dovoljno govori koliko je duboko ukorijenjen u tradiciji.

Dani od Đurđica do Svetog Mrate (24. novembra) nazivaju se mratinci ili vučji dani. U tom periodu se ne prede vuna, ništa se ne pere, a krojači i obućari imaju običaj da odmaraju. Narod vjeruje da se tada “ne dira ništa što bi moglo da naljuti vuka”, jer su ovi dani uvijek bili povezani sa zaštitom doma, stoke i ognjišta, piše Ona.

Za mnoge, ovaj praznik je više od datuma. To je momenat kada se kuća utiša, zapali svijeća, i makar na trenutak vrati osjećaj starog, poznatog reda.

Izvor: Srpska info