U gradu koji je u to doba bio gusto naseljeno i prljav, kuga nije štedjela ni siromašne ni bogate, mada dokumenta govore da su imućni pokušavali da se spasavaju bijegom u unutrašnjost zemlje.

Na taj način su, u stvari, širili pogubnu zarazu i na ostale dijelove Ostrva.

Epidemija iz 1665. bila je najpogubnija od svih prethodnih. Ljetnje vrućine te godine, kombinovane sa gustinom stanovništva, stvorile su idealne uslove za širenje epidemije.

Siromašnom dijelu stanovništva bilo je zabranjeno da napušta grad. Dio ovih očajnika bježao je na napuštene čamce i brodiće bogataša, usidrene usred Temze.

Hronike govore da se pogrešno vjerovalo kako su psi i mačke glavni prenosnici bolesti, pa je zabilježeno da je London u tim mjesecima bio „masovno i zastrašujuće gubilište pasa i mačaka“.

Tokom najpogubnije epidemije kuge, u 17. vijeku, ustanovljena su posebna pravila za život u Londonu. Ako bi se razbolio član porodice, svi ukućani bi bili zaključani u karantin u toku 40 dana, bez mogućnosti da komuniciraju sa spoljnim svijetom i da nabavljaju hranu i piće.

Na vratima takve kuće visio bi veliki krst crvene boje. Iz najnižeg sloja gradske sirotinje regrutovali su se dobrovoljci pod kolokvijalnim nazivom „skupljači“, koji su kupili mrtve kružeći ulicama i uzvikujući „izbacujte vaše mrtvake“.

Prema zapisima u londonskim arhivama, u prvoj sedmici septembra te godine registrovana je smrt 5.156 ljudi. Leševi su sahranjivani u masovne grobnice.

Kuga je odnijela oko 100.000 života.