Evropom je nedjeljama vladala suša, uz jake toplotne talase koji su za ishod imali i smrtne slučajeve. Rijeke i jezera su presušili, što je izazvalo velike probleme za brodarstvo i transport. Veoma niski nivoi vode takođe su otkrili neka „zakopana blaga“.

Većina kamenja ponovo se pojavila na obalama rijeke Labe, koja teče iz Češke kroz Njemačku.

Jedan kamen, isklesan još u 15. veku, izronio je i 1616. godine, kada su mještani u njega upisali riječi „Ako me vidiš, plači”.

Nizak vodostaj u Dunavu  otkrio je potopljene ostatke brodova iz Drugog svjetskog rata, koji su još uvijek natovareni eksplozivom.

Brodovi, pronađeni u blizini grada Prahova, bili su dio nacističke flote potopljene 1944.

Neeksplodirana ubojna sredstva pronađena su i u reci Po u Italiji.

Oko 3.000 ljudi evakuisano je u julu iz sela u blizini grada Mantove, dok su stručnjaci uklonili prethodno potopljenu bombu iz Drugog svjetskog rata.

Barža koju su koristili Nijemci i koja je potopljena 1943. godine takođe je izronila iz reci Po.

Nizak nivo reke Tibar u Rimu otkrio je ruševine drevnog mosta koji je verovatno sagradio Neron oko 50. godine nove ere.

Oduvek je bilo moguće videti mali deo ruševina pri niskom vodostaju, ali se sada vidi mnogo više nego obično.

U Španiji se „Španski Stounhendž” pojavio u rezervoaru Valdekanas u centralnoj provinciji Kaseres. Veruje se da kompleks kamenja Dolmen Gvadalperala, datira iz 5.000 godina pre nove ere.

U Galiciji, na granici sa Portugalom, „Selo duhova” pojavilo se ranije tokom godine kada je suša dramatično ispraznila vode jednog rezervoara.

Akeredo je potopljen 1992. godine da bi se napravio put za rezervoar. Neki od njegovih bivših stanovnika vratili su se da razgledaju sada porušene zgrade.

Ostaci starog drveća otkriveni su u rezervoaru jezera Koliford u Kornvolu, a tragovi nekih vrtova iz 17. vijeka pojavili su se u Lidijard Parku u Svindonu, u jugozapadnoj Engleskoj, nakon što je sušno vrijeme uništilo travu i tako ogolilo izgled ranijoih vrtova.